Moest ik echt zo oud worden om te begrijpen dat het énige dat er toe doet is wat je aan een ander geeft?
Moest ik echt ernstig ziek worden om gezondheid als het hoogste goed te zien?
Moest ik gestigmatiseerd worden om te snappen dat inclusie een geboorterecht is?
Moest ik een periode van kwetsbaarheid doormaken, om ten gronde te verstaan wat ‘kwetsbaarheid’ precies betekent?
Moest ik reizen, om te ontdekken wat ik thuis heb?
Moest ik opnieuw oorlogsbeelden zien om mijn eigen besognes in perspectief te zetten?
Waarom kunnen we niet van jongs af aan geleerd krijgen dat vriendelijkheid in al zijn vormen het énige is dat echt rendeert?
Moest ik missen, om te omarmen wat er is?
Blijkbaar wel!
