Onlangs merkt iemand op dat ik toch wel een gezellig clubje vriendinnen heb. Ik vertel dat we elkaar kennen van in het middelbaar en dat we al meer dan 30 jaar regelmatig met achten samenzijn. En ze vraagt wat onze vriendschap zo speciaal maakt? Daar moest ik over nadenken en mijmeren leidt bij mij tot schrijven.

Een ode aan onze vriendschap

Meer dan 30 jaar samen! Wil dat zeggen dat we het meestal eens zijn met elkaar? Oh God, neen! Niets is minder waar. We zijn acht sterke karakters, elk met onze eigen wil, geopinieerd en met een aparte visie. Maar wat is het dat ons bindt? Ik kan er de vinger niet op leggen. Maar mochten we samen muziek schrijven, dan zouden we dat in dezelfde toonaard doen. Mochten we een schilderij maken, dan zouden we elk onze eigen kleur gebruiken en die op wonderlijke wijze harmonieus bij elkaar laten passen. Op een landkaart zou ieder van ons zijn persoonlijke route kiezen om daarna op dezelfde bestemming aan te komen. In een taart zouden de ingrediënten zoet, zuur en bitter overgoten worden met een vleugje pikant om uiteindelijk toch delicieus te smaken.

Wat is het precies dat ons bindt?

Acht uitéénlopende achtergronden. Assertief en gevat houden we elkaar op het rechte pad. Enthousiast moedigen we mekaar aan om uit onze comfortzone te stappen. Het lijkt wel of onze verschillen de groep in evenwicht houden, zoals steunpilaren een gebouw stutten. Geraakt er ééntje achterop, bijvoorbeeld uit de mode, dan zijn we er als de pinken bij om elkaar ongevraagd advies te geven. Neen, we deinzen er niet voor terug om te bekritiseren. En zo van elkaar te leren.

We zijn bovendien een groepje boordevol talent. Twee professionele DJ-spelers, een gerenomeerd topchoreograaf, een kunstzinnig manusje-van-alles, een internationale vrijheidsdenker, een stand-upcomedian en een navigator. De navigator is er ééntje die op alle tijdstippen van het etmaal aanspreekbaar blijft. Niet uit haar rol valt. Zo iemand noemen we in onze groep, een vaste. Ja we spreken van vasten en lossen, van chaoten en gestructureerden. De lijst om onszelf te definiëren is lang.
Verder hebben we heel wat brein-capaciteit aan boord en laten we niet na daar mee uit te pakken. We motiveren elkander met als gevolg dat ons groepje overgoten wordt met een vleugje narcisme. Buitenstaanders zouden ons weleens iets wat arrogant kunnen vinden. Geen haarpijl op ons verstandig hoofd om daarin te temperen.

Humor en sérieux

Wat ons zeker bij elkaar houdt, is een gezonde mix van humor en sérieux. Alle thema’s komen aan bod en zit je met een ei, dan kan je het in ons gezelschap kwijt. Een gemeenschappelijk verleden helpt om te duiden. We analyseren, reflecteren en er wordt gelachen. Gelachen tot onze kaakspieren pijn doen, tot onze buik rommelt, tot we naar ’t toilet moeten lopen. We worden dit jaar tenslotte allemaal vijftig! Misschien is het dàt, dat ons lieert? We staan alle acht aan het begin van onze tweede jeugd.

We spreken dezelfde taal

Persoonlijk denk ik er het volgende van; we spreken dezelfde taal! Taal is een krachtig bindmiddel, het is cement die de-meest-random-personen kan verenigen. Niet alleen beschikken wij ondertussen over een unieke woordenschat waar we telkens op kunnen terugvallen, we praten ook op dezelfde manier. Een manier waarop gesproken wordt met klanken die alleen in onze oren zingen. Even zo belangrijk is de klemtoon. De juiste klemtoon zorgt ervoor dat de inhoud van onze woorden ondergeschikt is aan de samenhorigheid. En wanneer het dan toch over inhoud gaat; een uitdrukking die door anderen moeilijk te ontrafelen valt, geeft vleugels. Zoals tieners een eigen taaltje ontwikkelen en altijd opnieuw met woorden thuis komen waarnaar wij volwassenen het raden hebben, zo zijn wij dit blijven doen. En niet alleen in het Nederlands. We klutsen onze gedachten bij elkaar en schrijven telkens voort aan ons collectief verhaal.

Dat is wat ons bindt!

Het lijkt wel of we nu een select clubje zijn. Nochtans zijn onze partners alle acht getuige van de inclusie die we hoog in het vaandel dragen. Nio far (alles voor iedereen). Zij hebben ondertussen onze taal geleerd en maken bij uitbreiding deel van deze heerlijke verbondenheid.

Graag sluit ik af met de woorden vanuit de Tama Lodge: “Que cette belle amitiè qui nous unie perdure toute notre vie!”

Djeredjef ladies!