De week van de poëzie in Vlaanderen en Nederland is weer van start gegaan. Het thema is dit jaar ’thuis’. Thuis kan je op allerlei manieren interpreteren. Ik ga voor een luchtige versie en draag graag mijn steentje bij vanuit een kleine anekdote uit mijn thuisomgeving. Om op te vrolijken.
Lapsus linguae
De winter blijft duren. Opnieuw stap ik op mijn fiets met mijn veel te lange sjaal die tussen de spaken kan raken. Opnieuw beland ik bij de apotheker. Deze keer voor het halen van jodiumtabletten. Je weet immers nooit wanneer het dolgedraaide brein van een onverzadigbaar ego helemaal doorslaat.
Terwijl ik sta te wachten, achter de witte lijn die in corona-tijden liet weten waar we precies mochten ademen, overhoor ik toevallig de bestelling van één van de andere klanten. Mevrouw staat een beetje gebogen, draagt een blauwe wollen jas zoals ze ze niet meer maken en bestelt per ongeluk 500 millimeter Perdolan. Ik kan nog net niet proesten. In plaats daarvan glimlach ik zo breed ik kan. Wat een heerlijke verspreking!
Mochten we de éénheidsmaten nu eens wat meer door elkaar gebruiken. Dan fiets ik naar huis met een meter jodiumtabletten, een jaar zonnecrème, 180 graden pijnstillers en 1000 watt vetcrème tegen kloven om onrechtvaardigheid toe te smeren. Ik ben benieuwd of ik een nucleaire aanval zou overleven.
