Soms begin ik gewoon te schrijven omdat woorden, uitdrukkingen, manieren om iets te zeggen me dwingen om mijn pen vast te nemen. Elke zenuw in mijn lichaam trekt dan aan mijn vingers zodat ik met woorden en zinnen kan spelen. Een vaardigheid die al langer in mij borrelde, maar waar ik me niet bewust van was. Een periode-uit-balans deed me schrijven; zaken op een rij zetten, gevoelens uiten, boosheid neerleggen, wanhoop spuien… Het hervinden van mijn eigen identiteit is al langer niet meer nodig. Ik moet geen afslag meer nemen met mijn brein; gewoon rechtdoor, de kruispunten oversteken en genieten.
Mijn hart maakt kleine sprongetjes met elke zinspeling.
Over hart gesproken. Regelmatig schrijf ik woorden op die mij beroeren. Zo vroeg mijn jongste dochter lang geleden, “mama, ligt mijn hart in het midden?” Heerlijke woorden toch? “Natuurlijk lieve schat”. “Laten we ons hart nog eens opblinken, want het moet nog lang het midden vormen van het hele plaatje, geen hypochonder krijgt ons hart klein”, schreef ik als antwoord. Schrijven doe ik dus graag. Misschien moet ik gewoon eens vertellen wat taal precies met mij doet?
Waarom schrijven me blij maakt.
Papier, elk wit vers blad lijkt een nieuw begin. Een frisse start waarop mijn rijke verbeelding kan uitglijden en schrijfsels kan vormen. En je mag in je verbeelding vast raken, ze uitrekken, achterste voren draaien, al wat eruit komt zijn kunstige pareltjes. Je legt ze naast elkaar als mozaïeksteentjes en probeert zo de 60000 dagelijkse gedachten die onvermoeibaar passeren te gebruiken, in plaats van ze op te piekeren. Ingesleten overtuigingen kunnen bewegen, starre denkbeelden krijgen lucht en zorgen, muizenissen en kronkels worden herleid tot hun enkelvoud.
Schrijven is een medicijn.
Gereedschap dat de meesten onder ons voor handen hebben, zomaar. Als ik teveel informatie consumeer dan vormen er zich woordenwolken die niet kunnen worden gemeten, maar die wel handel kunnen drijven met mijn papier. Afspraken tussen denken en schrijven en betalen met woorden. Eender welke zin vind ik de moeite.
Die 60000 gedachten moeten worden verteerd, elke dag opnieuw.
Mijn verbeelding slorpt ze op en fabriceert formuleringen. Na het schrijven blijven er slechts een paar woorden over die kietelen. Een gelukzalig gevoel.
Leen
