Aan het einde van het schooljaar nemen lectoren Orthopedagogen van de AP Hogeschool deel aan hun jaarlijkse team-dag, een dag van ontspanning en ontlading. Ze komen samen in het Cultureel Ontmoetingscentrum Sint-Andries Antwerpen, coStA. Een plaats waar iedereen welkom is, ook de meest kwetsbaren. Een ideale stek om te ontmoeten en met elkaar in dialoog te gaan, vandaag over ‘kwetsbaarheid’. In dit kader geef ik mijn lezing, ik leg het accent op ‘psychische kwetsbaarheid’, in het bijzonder mijn ‘psychose-gevoeligheid’.
In de namiddag leunen de lectoren achterover voor een artistieke voorstelling van Tutti Fratelli. Tutti Fratelli maakt theater met mensen die minder kansen kregen in hun leven. Mensen in armoede, met psychische problemen of met een beperking, iedereen is welkom bij Tutti Fratelli. Elke productie wordt voorafgegaan door een reeks van intensieve repetities, die uitmonden in voorstellingen in de Vlaamse schouwburgen. Tutti Fratelli is een huis voor velen, een artistieke vrijplaats, met…
…aandacht voor de schoonheid van het onvolmaakte en voor de meest kwetsbaren.
Bij het binnenkomen word ik hartelijk ontvangen door de mensen van de AP hogeschool. Al bij de koffie vinden er gezellige, oprechte gesprekken plaats. Ik beslis tussen de aanwezigen te gaan zitten om mijn verhaal te doen. Omgeven door orhtopedagogen, vertel ik met mondjesmaat hoe ik in een Paaz-afdeling van een ziekenhuis werd opgenomen. Het voorlezen van 3 stukjes uit mijn boekje ‘zintuig verzint’ geeft aanleiding om over verschillende thema’s kort van gedachten te wisselen.
Het werkt verbindend wanneer sommige lectoren zelf een stukje verhaal delen, zich kwetsbaar opstellen, meegeven wat voor hen werkt en waar zij het moeilijk mee hebben. Er vielen zorgvuldig gekozen woorden, waarvan de volgende zin, me echt heeft ontroerd…
…je kan begrip tonen, zonder te begrijpen.
Bedankt Marjan.
Aan het einde vroeg iemand me: “wat was precies het keerpunt in uw herstel?” Vele factoren samen. Echter de onontbeerlijke ondersteuning van professionele hulpverleners, medicatie (zo weinig mogelijk) en een warme omgeving nemen niet weg dat je ‘zelf’ aan de slag moet. In een workshop die ik geef voor de Herstelacademie Antwerpen sleutelden we onlangs aan de stelling “herstellen doe je zelf”. We fristen ze op naar…
…herstellen doe je zelf, maar niet alleen.
Mijn herstel kwam alleszins in een stroomversnelling wanneer ik me min of meer kon ‘uitdrukken’, wanneer ik terug kon vertellen wie ik was, diezelfde Leen, maar met een extra dimensie. Herstellen was langzaamaan terug afstellen met mijn omgeving, stelselmatig proberen samen te stellen en voortdurend bijstellen. Een aantal stellingen waar ik me wanhopig aan vasthield, laten gaan. Het keerpunt was geen momentopname, eerder een proces. Woorden, zinnen, taal, hebben me geholpen bij mijn zoektocht naar een nieuwe identiteit. Het kan evengoed ‘zonder’ woorden, via muziek, beeld, natuur, beweging… wellicht voor iedereen iets anders.
Na een lezing keer ik vaak huiswaarts met tal van ideeën. Ook vandaag werd ik getriggerd door mooie uitspraken, slimme vragen en bijzondere opmerkingen. Mijn bovenkamer draait op volle toeren. Ik werd bevestigd in mijn overtuiging dat ‘je kwetsbaar opstellen’ een krachtige instrument kan zijn, om tot open dialoog te komen.
Vooraleer ik met nieuwe impressies aan de slag ga, dien ik mild te zijn voor mezelf, mijn kwetsbaarheid te omarmen en mijn eigen handleiding te gebruiken om even terug tot rust te komen.
