Zaterdagavond mocht ik mijn steentje bijdragen op een benefietavond ten voordele van ‘Psychosenet’ en de werkgroep ‘Verder’.

Nadine en haar familie organiseerden deze avond naar aanleiding van Fran, hun lieve dochter die op 28-jarige leeftijd uit het leven stapte nà psychose. De familie wil hun verdriet gebruiken om anderen te helpen. Ze willen ‘psychose bespreekbaar maken’ en hopen zo dat jongeren sneller naar hulpverleners durven stappen met psychisch lijden. Hiervoor kan ik alleen maar tonnen respect opbrengen.

‘Psychose bespreekbaar maken’, zet ook mij in gang.

Zo probeer ik psychose ’tastbaar’ te maken.

De dingen mogen benoemen zoals ze zijn, ook al is het raar, is nodig. Het helpt om vat te krijgen op wat zo moeilijk strookt met de werkelijkheid. Iets wat tastbaar wordt, boezemt minder angst in. Als we niet bang zijn, zullen we minder oordelen, stigmatiseren. De draagwijdte van een label als psychose is niet te overzien. Als donderslag bij heldere hemel was ik plots een onbetrouwbare moeder, een labiele echtgenoot, een incompetente collega… Daarom ga ik de strijd aan tegen ‘stigma’.

Zo ‘schreef ik mijn bizarrigheid neer’ in mijn boekje “Zintuig verzint”.

Om stigma het hoofd te bieden, stel ik me kwetsbaar op en vertel ik eerlijk hoe het zit. Ik deel mijn verhaal, want stigma kruipt, het voelt onderhuids. Het gaat allemaal heel subtiel. Iedereen weet wat er gebeurde, begrijpt het niet en durft er dus niet over te praten, durft het niet te bevragen. Heel menselijk, maar op die manier hangt psychose in de lucht en blijft het mysterieus.

Zo zoek ik naar een ‘nieuwe definitie’ van psychose.

Geen ziekelijke gemoedstoestand. Geen symptoom van een ernstige psychiatrische aandoening die gevaarlijk zou zijn. Neen. Ik zoek naar woorden die dicht bij de werkelijkheid staan, die geen stigma in zich dragen en waar men niet bang van wordt. Zo durf ik bijvoorbeeld een psychose vergelijken met een nachtmerrie die je beleeft terwijl je wakker bent. We zouden het ‘een dagmerrie’ kunnen noemen.

In mijn beleving was de psychose een mechanisme dat in werking trad, wanneer mijn systeem te veel ineens moest incasseren. Mijn draagkracht was plots te klein. Mijn hele lichaam gaf aan dat er iets niet klopte, maar ik kon de vinger niet op de wonde leggen.

Ik was niet gek, mijn hersenen waren ’tijdelijk’ overbelast.

Zaterdagavond verliep warm, sereen, met stille momenten van gedeeld verdriet. Bij het binnenkomen kreeg iedereen een glaasje aangeboden, dat werd bijgevuld halverwege de uiteenzetting. De bijeenkomst werd opgeluisterd met zelfgeschreven liedjes en foto’s van Fran en haar vrienden. Wanneer de papa van Fran, zijn zelfgeschreven lied zong, werd er een traantje weggepinkt en tegelijkertijd werden psychose en suïcide als het ware iets luchtiger. Ik denk dat de familie meer dan geslaagd is in haar opzet. Proficiat aan de ouders van Fran, hun familie en vrienden voor de organisatie van deze mooie avond. En wat fijn dat mensen in grote getale afzakte om er bij te zijn.

Hartelijk bedankt, Nadine, voor het elegante boeket dat ik mocht ontvangen.

Veel liefs,

Leen