2 april gaf Mario Barremaecker, directeur Patiëntenzorg (ZNA PZ Stuivenberg) les aan studenten die, na hun bachelor verpleegkunde, bewust kiezen voor een extra opleiding ‘Spoed en Intensieve zorgen’.  Studenten die geconfronteerd zullen worden met kwetsbare mensen, cliënten in nood. Mario werkte zelf 10 jaren op een spoedafdeling en heeft het reilen en zeilen van een crisisafdeling in de vingers. De studenten zullen geen beroep kunnen doen op een lijst met zwart-wit oplossingen en waren dan ook tevreden met de vele tips die ze kregen van Mario, tips om actief in te zetten op de werkvloer.

Drie thema’s kwamen aan bod: crisis als gevolg van een verslaving, suïcide of psychose.

Hoe gaan we hiermee om? Een aanpak op maat? Eén voor één ingewikkelde omstandigheden waarbij louter professionele expertise soms niet volstaat. Ervaring van hulpverleners die al jaren in het vak staan, leert dat een warm ‘onthaal’ op een spoedafdeling spanning kan ontmijnen. Veiligheid bieden en gerust stellen staan op nummer één. Een opstelling waarbij we ‘gewoon doen’, lijkt best te werken. Gewoon doen?  Bijvoorbeeld een hand geven aan de cliënt en vragen ‘wat heb je nodig’? De omgeving (partner, zoon, buurvrouw,…) betrekken; hoe gaat het me jullie? Ik kan dit vanuit mijn ervaringsdeskundigheid alleen maar bevestigen. Proberen voorbij het ziektebeeld te kijken, de cliënt niet reduceren tot patiënt. Er is een mens in nood, een mens met een verhaal.

Wanneer het gaat over iemand die psychotisch is, dringen bijkomende vragen zich op.

Wat is een psychose nu eigelijk, hoe uit zich dat in de praktijk? Moeilijk uit te leggen, ingewikkeld om juist onder woorden te brengen, vaak blijft de betekenis abstract, dixit Mario. Hier kwam mijn getuigenis aan te pas. Een stukje verhaal delen over mijn opname, gaf de studenten zicht op een situatie vanuit een andere invalshoek. Ze werden zich bewust van de mens en zijn historiek. We gingen op zoek naar raakvlakken tussen een psychotische cliënt en zijn hulpverlener. Pasklare antwoorden vonden we niet maar het begrip psychose, bleef niet in de lucht hangen, denk ik.

Tot slot wilde ik de studenten een hart onder de riem steken in hun toekomstige rol en onderstrepen dat zij echt het verschil kunnen maken op momenten van kwetsbaarheid in iemands leven. Trachten het individu te zien achter de patiënt, maakt het makkelijker om te handelen. Een psychose, verslaving of suïcidepoging zijn er niet voor niets. Hoeveel verdriet moest er worden verwerkt vooraleer je hier in verslingerd geraakt? Wat maakt dat de draagkracht niet groot genoeg was/is? En vooral wat en wie heeft die persoon op dit moment van crisis nodig?

Het voelde goed om met de studenten in dialoog te gaan.

Leen