Onlangs mocht ik een lezing geven in het Psychiatrisch Ziekenhuis Duffel voor ‘artsen- specialist- in- opleiding- tot- psychiater’ aan de UA, onder leiding van professor Sabbe. Maandelijks wisselen zij van gedachten over verschillende thema’s in hun ‘onderonsavonden’. Op deze gemoedelijke bijeenkomsten bespreken zij verschillende topics vanuit een andere invalshoek dan het medisch luik. Dinsdag 12 maart, praatten we over ‘Herstel’. Op een interactieve manier behandelden we verschillende onderwerpen.
Ik was terechtgekomen in een groep van intelligente, jonge artsen die met een nieuwsgierige, eerlijke blik luisterden, bevroegen en vooral openstonden voor… Mijn respect gaat uit naar deze jonge mensen die bewust kiezen voor een beroep als psychiater.
Het werd een uitwisseling tussen ‘professionele hulpverleners’ en een ‘ervaringsdeskundige’.
Beiden leerden we van elkaar. Het wordt mij steeds duidelijker welke moeilijke evenwichtsoefeningen hulpverleners in de psychiatrie moeten maken. We zochten naar raakvlakken tussen de psychotische cliënt en zijn hulpverlener. We vroegen ons af in welke mate diagnose en medicatie herstel-bevorderend werken. We discussieerden over het verloop van de consultaties met de psychiater en het eventueel ‘samen onderhandelen’ om tot een juist ziektebeeld te komen. Ik durfde opperen dat de cliënt vaak de oplossing in zich draagt en dat het daarom nuttig kan zijn om ook in te zetten op zijn expertise.
Bevoorrecht om te ‘mogen’ deelnemen aan deze Onderonsavond, keerde ik huiswaarts.
Leen
