Begin maart zijn we terug gestart met een eerste sessie van de cursus ‘herstelschrijven’ aan de Herstelacademie Antwerpen.
Opnieuw een eerste bijeenkomst vol onzekerheden. Een bijeenkomst van een 10-tal interessante, boeiende mensen, elkeen met zijn of haar eigen verhaal. Een samenkomen met de ander die ook actief op zoek gaat naar zijn/haar herstel. Dappere mensen die op het eerste zicht weinig gemeen hebben met elkaar, misschien niet de intentie hebben elkaar op te zoeken. Het was wederom aftasten; wil ik hier stukjes van mijn verhaal delen? is dit de bedoeling? het is toch geen therapie? wie zijn die anderen? wat verbindt ons?
‘Schrijven’ is de gemeenschappelijke deler.
Waar ik destijds, breekbaar, broos en kwetsbaar deelnam, nodig ik nu zelf mensen uit om stukjes te schrijven. Aan de hand van teksten, gedichten en fragmenten triggeren we elkaar om iets op papier te zetten. Het herstelproces, dat voor iedereen anders is, waarin iedereen verder of minder ver staat, vormt de rode draad doorheen de cursus. Moet je kunnen schrijven? Neen. Moet je literair geschoold zijn? Neen. Moet je delen? Neen. Kan je gewoon luisteren en aanwezig zijn? Ja. Zolang er benieuwd en respectvol naar elkaar geluisterd wordt, is alles oké.
En dan valt de spanning weg.
Wanneer de veiligheid van de groep zijn intrede vindt, gebeurt er iets. Er beweegt iets. Je moet het zelf ervaren. We concentreren ons op de korte teksten van elkaar en we horen pareltjes. Mensen moedigen elkaar aan. De mooiste zinnen komen tevoorschijn. Doodgewone woorden die bij elkaar gezet worden, krijgen plots uitzonderlijke betekenis. Mensen proberen en ontdekken, schrikken van hun eigen woorden, herkennen en erkennen.
Er wordt gelachen. Vaak zijn we ook stil. Gewoon bij elkaar. Niet alleen. Een cursus die voor mij zoveel heeft betekend.
Leen
