Heerlijk toch om uit te kijken naar vakantie, een periode waarin iedereen naar iets verlangt. Meestal naar iets wat doorheen het jaar door de mazen van het net valt.

Verlangen

Sommigen verlangen gewoon naar zon omdat die het in onze contreien wel eens laat afweten. Anderen zoeken de natuur op. Onze verstedelijking faalt immers voor het vak groen; overal gebrek aan bomen, plantjes, kabbelende beekjes en hun bewoners. Geluidsoverlast doet mensen vertrekken naar een plaats waar je de stilte nog kan horen. En wat genieten toeristen van cultuur in al zijn aspecten, wanneer er eindelijk tijd is om pareltjes te bezoeken.

Anderen ontmoeten

Persoonlijk ben ik altijd uit op het inademen van andere lucht, het horen van een nieuwe taal en het proeven van ongekende smaken. Observeren van mensen die zich in het eerste opzicht anders gedragen, vult mijn dagen. Kortom mijn zintuigen trakteren op nieuwe input. Op vakantie gaan is vooral anderen ontmoeten die anders zijn, die anders leven. Als ik dit zo neerschrijf, besef ik dat ik hiervoor niet zo ver meer hoef te gaan. Een bemoedigend inzicht in een periode waar corona reizen onder drukt zet. Corona die ook mijn reis dit jaar in het water laat vallen.

Een positieve PCR-test maakt dat ik niet kan vertrekken

Een bijzondere ervaring. De krant is uitgesteld, de poes op verlof en de laatste emails zijn verzonden. Een zee van tijd strekt zich voor me uit en ik neem me voor geen weerstand te bieden. Vooraleer ik me overgeef aan deze bijzondere week, verschoon ik de lakens zodat ik ’s avonds in mijn eigen hotelkamer kan gaan slapen. En slapen staat bovenaan de lege planning. Uit macht der gewoonte maak ik inderdaad een planning, ééntje met verrassende puntjes. Ik zorg goed voor mezelf en leeghangen staat op nummer twee. Verder een paar to-do’tjes die er wellicht toch weer niet van zullen komen en precies daar word ik alweer blij van. Het moet deze week niet.

Lezen, een dagelijks ritueel

Al gauw verlies ik elk besef van uur en dag en reis ik mee met de verhalen uit mijn boeken. Plots word ik me bewust van een verlangen dat telkens bij me opkomt als ik me laat meeslepen in een verhaal. Verhalen waar steevast een aantrekkingskracht tussen 2 mensen wordt beschreven die door omstandigheden onmogelijk bij elkaar kunnen zijn.

Wat staat er tussen de regels?

Ik vraag me af welke gedachten zich nestelen in het hoofd van de protagonist. Wat zou je kunnen schrijven tussen de regels. Hoe houdt het hoofdpersonage zijn brein gezond als het samenzijn onmogelijk blijkt te zijn. Wie schrijft er een boek als aanvulling op een boek? Dat is wat ik doe. Ik ben op vakantie in mijn hoofd. En daar is het goed vertoeven.

Prettig verlof!

Leen